Malou Holshuijsen: 'De taxichauffeur is een kakchagrijnige kleuter'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram-account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik neem het vliegtuig van 06.50 uur om onder de zon van Andalusië in mijn eigen sop gaar te koken. Spanje is de Dreft in deze uitdrukking. De taxichauffeur die mij in de vroege morgen naar Schiphol brengt, heeft het humeur van een drammerige kleuter. Drie keer laat hij subtiel doorschemeren dat hij vanaf 03.00 uur op mijn gereserveerde rit heeft moeten wachten door te zeggen dat hij al vanaf 03.00 uur op mijn rit stond te wachten.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Oordopjes zijn de grootste haatzaaiers'
Die avond had hij alleen maar dronken randdebielen in zijn auto. Het had hem beter uitgekomen als ik mijn ritje had gereserveerd tijdens een van deze helse, vroegere uren.
Het is 04.30 uur en ik vertel de man dat ik niet zit te wachten op een herkauwde grap van een tegenwoordig naar extreemrechts neigende cabaretier.
‘Huh?’ zegt hij.
‘Die grap over het Leidse Plein en ik kom daar godverdomme net vandaan?’ leg ik uit.
‘Ik kom niet van het Leidse Plein, ik stond hier om de hoek te wachten tot ik jou moest ophalen.’
Opeens lijkt Schiphol een ver land in plaats van mijn achtertuin.
Hij doet niet eens z’n best zijn chagrijn te verbloemen. Ik bedenk me dat dit waarschijnlijk de taak is van die smerige luchtverfrisser die hij in de sigarettenaansteker heeft gestoken. Alsof er een specifieke taxivariant is uitgevonden voor en door kakchagrijnige taxichauffeurs. Wellicht om hun klanten vooraf te waarschuwen: pas op, ik ben er zo een.
Een walm die je doet terugverlangen naar de geur van een net niet uitgebaggerde autoasbak.
‘Waar ga je eigenlijk naartoe?’ vervolgt hij met een zo monotoon mogelijke stem. Het is bijna knap hoe eentonig hij de letters tot een zin perst.
‘Spanje,’ antwoord ik.
‘Toe maar, mevrouw neemt het ervan.’
‘Je weet helemaal niet wat ik ga doen,’ zeg ik.
Hij haalt zijn schouders op.
Ik vraag hem of de radio misschien op Radio 1 mag zodat ik naar mijn collega kan luisteren.
Hij vraagt mij of ik het zelf geloof.
Als we na wat doodsstilte aankomen op Schiphol betaal ik de man 37,50 euro. Dat is exclusief tip voor goede service en inclusief afzeiken. Deze opmerking slik ik in omdat mijn koffer nog in de achterbak ligt. Die fooi kan hij wel in zijn reet steken. Wel wens ik hem een fijn weekend.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Ik zie drie naakte mannen en drie naakte vrouwen'
‘Ga je nog iets leuks doen?’ weet ik er uit beleefdheid nog uit te persen.
De taxichauffeur moet morgen voetballen, vertelt hij als hij mijn koffer uit de kofferbak tilt.
‘Oh leuk,’ zeg ik.
‘Om half 10 in de ochtend’ zegt hij. ‘En daarna moet ik meteen weer de hele nacht werken om vervolgens zondag wéér heel vroeg op het veld te staan. Mijn kinderen voetballen allemaal, maar wel op verschillende dagen. Ik heb vijf kinderen. Vijf monden voeden. Vijf voetbalteams.’
Het leven heeft hem bij de ballen, letterlijk en figuurlijk. Wat hij zegt, doet me denken aan een nest jonge, kale vogels die met hun snavel open in een te vol nest schreeuwen om opgekotste wormpjes. Normaliter ben ik erg gevoelig voor pas uit het ei of de moeder gekropen beestjes. Helaas voor de taxichauffeur ga ik het ervan nemen. Wat dat ook mag zijn, het kostte me zojuist 37,50 euro.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
